Goezot in 't Hofke - 20th Anniversary Festival - zondag Oud-Turnhout (02-06-2024) reporter: Marcel & photo credits: Freddie info organisatie: Goezot © Rootsville 2024

Een goede nachtrust en een stevig ontbijt doen wonderen. Na een stevige dag gisteren, stond ons alweer een lange dag te wachten met alweer een fijne affiche. Dus bye bye B&B, hello Goezot in 't Hofke! Vandaag waren de weergoden bijzonder gunstig, fris maar droog en af en toe een zonnestraal. Ideale omstandigheden voor een dag vol muziek en er stonden ons leuke dingen te wachten.

Beginnen doen we met een welgemeende CHEERS op deze 20ste editie van 'Goezot in 't Hofke'!!!.

Beter dan dat kon de dag eigenlijk niet openen, want op de Main Stage gingen Doghouse Sam & His Magnatones de aftrap geven van deze zondagnamiddag. Ooit een tijdje van de radar verdwenen maar ondertussen als de Fenix uit zijn as herrezen. Altijd een boontje gehad voor deze geweldige formatie. Wouter Celis aka Doghouse Sam & His Magnatones brengen aanstekelijke Rhythm 'n Blues, Blues en Roots muziek veelal van eigen makelij. De Magnatones dat zijn Franky Gomez op drums en Martin Ubaghs op contrabas.

Beter dan dat kon de dag eigenlijk niet openen, want op de Main Stage gingen Doghouse Sam & His Magnatones de aftrap geven van deze zondagnamiddag. Ooit een tijdje van de radar verdwenen maar ondertussen als de Fenix uit zijn as herrezen. Altijd een boontje gehad voor deze geweldige formatie. Wouter Celis aka Doghouse Sam & His Magnatones brengen aanstekelijke Rhythm 'n Blues, Blues en Roots muziek veelal van eigen makelij. De Magnatones dat zijn Franky Gomez op drums en Martin Ubaghs op contrabas.

Na een tijdje te zijn weggeweest, is het trio al een terug “back in full force”, en ze laten ons terug genieten van een portie puike blues, rhythm ’n blues en roots. Laat maar komen die hap, we waren er volledig klaar voor, ik alleszins. Er was nog niet heel veel volk komen opdagen op deze zondagochtend, maar dat mocht de pret niet derven want het trio vloog ervan in het begin al stevig in. Roots van de bovenste plank dit. ‘Roll Up My Sleeves’, ‘Rock ’n Roll All Night’ en het schitterende ‘Button Up’ waren ideale zondagse aperitieven.

Met een stevig ritme werd begonnen aan ‘You’re Always As Good As Your Next Move’ waar we konden genieten van het stevig drumwerk van Franky Gomez. Jammer genoeg kregen deze boys slechts een beperkte speeltijd en met ‘Come On Give It On’ en ‘Ain’t Got Time’, waarbij Wouter zijn “koekendoos” bovenhaalde waren we al aan het einde van dit optreden. Jammer maar helaas, maar het trio had het weer geflikt.

In de ‘Riverside Stage’ zou vandaag de Belgische formatie Lapwing Trail zorgen voor de nodige ambiance. Totaal onbeschreven blad voor mij deze formatie. Het is een vijfkoppige formatie die beïnvloed is door de sound van de 60ies en 70 ies. Deze Limburgse formatie bestaat uit Wim (gitaar en vocals), Joachim ‘drums ern percussie), Wesley (bas), Ruben (gitaar) en Pieter (toetsen). Ik was al even curieus als iedereen om deze band te ontdekken.

De mannen waren goed voor een stevige portie Southern Rock die niet slecht klonk. Songs als ‘Wandering Eyes’, ‘Working Class’, ‘Freerider’ of ‘Charlene’ warden door de aanwezigen wel gesmaakt. De band zou later op de dag een tweede gig komen geven.

Terug naar de Main Stage waar we het steviger werk van het Dom Martin Trio tussen de kiezen zouden krijgen. Dom Martin is een in Belfast geboren, meermaals bekroonde artiest, die door velen wordt ingehaald als de enig echte opvolger van de legendarische Ierse gitarist en singer-songwriter Rory Gallagher. In 2019 betrad hij de muziekscene met zijn unieke gitaarstijl en stem, waarmee hij zijn publiek overal boeit, zowel solo als met zijn trio. Hij komt naar Oud-Turnhout met zijn powertrio om het album “Buried The Hail” voor te stellen, dat in 2023 tot bluesalbum van het jaar is verkozen in UK.

Kenners voorspellen dat deze jongeman een erg grote toekomst heeft in de mondiale muziekwereld. Buiten Dom vinden we in dit powertrio Ben Graham aan de bas en John McIlroy aan de drums. Ik was eigenlijk een beetje verrast want we werden niet onmiddellijk getrakteerd op stevig gitaargeweld integendeel zelfs met ‘Belfast Blues’ zat het ritme er wel in maar eerder rustig en dat konden we ook zeggen van ‘Daylight I Will Find’. Dom bouwde zijn set stelselmatig op. Het ritme werd opgetrokken bij ‘Blues On The Bay’ en ‘Unhinged’.

Zijn ritmesectie zit duidelijk snor en de twee kweten zich perfect van hun taak. Hoewel ik het niet zo heb voor powertrios kon Dom Martin mij wel bekoren zeker met zijn versie van ‘Messin With The Kid’. De man gebruikt veel slide en zijn solo’s zijn mooi uitgemeten en het is alvast geen “notenneukerij”. Met ‘Should’ve Learned My Lesson’ zaten we bijna aan het einde van het optreden maar Dom en zijn accolieten schudden er nog een stevige medeley achteraan om het geheel perfect af te sluiten.

Met Curtis Salgado & The Soul Shot Band, gooien we het over een totaal andere boeg.  Curtis Salgado is een blues-en blue-eyed soul singer-songwriter met een carrière van meer dan 40 jaar. Nadat hij The Nighthawks leidde in zijn thuisstad Eugene, Oregon was hij onderdeel van The Robert Cray Band en zanger van Roomful of Blues. Vervolgens vormde hij zijn eigen band en bracht in 1991 zijn debuutalbum uit.

Salgado speelde een tijdje in de band van Santana en trad op met Steve Miller. Ook was hij de inspiratie achter John Belushi’s creatie van ‘The Blues Brothers’. Hoewel hij veel succes beleefde, op bluesconcerten en -festivals over de hele wereld speelde en stapels prijzen won, kende Salgado zeker ook tegenslag. Hij overwon zowel lever- als longkanker en onderging in 2017 nog een viervoudige bypass-operatie. Maar hij staat overeind en speelt zoals nooit tevoren! Tegenwoordig mengt hij classic soul en funky grooves met zijn diepe soulstem. Curtis Salgado is nog steeds één van de beste blanke soulstemmen! Een echte topper en dat kan ook gezegd worden van zijn begeleidingsband ondetr leiding van drummer Fabrice Bessouat, Eamonn Flynn (keys), Anthony Stelmaszack (gitaar) en Kris Jefferson (bas).

En of het goed was! Na de obligate instrumentale intro liet Curtis al horen waar hij voor staat met het knappe ‘Nothing But You’ en ‘Better Thing’. De begeleidingsband is gewoon top noch en het geheel klink warm en soulvol. Buiten zijn knappe stem kan de man ook een lekker stuk harmonica blazen. Curtis serveert een mooie mengeling van blues, soul en NOLA-sound. Ondanks zijn gezegende leeftijd en al hetgeen hij op gezondheidsvlak heeft meegemaakt, gedraagt Curtis zich als een losgelaten jong veulen op het podium.

Onvoorstelbaar waar die man de energie vandaan haalt, maar het werkt aanstekelijk. En dat geldt ook voor zijn songs zoals het feestelijke ‘Nikki Hoeky’ bijvoorbeeld. Iets tragers gaat het bij ‘I Found New Love’. Het blijft leuke songs regenen met ‘Walk A Mile’, ‘Born All Over’ en ‘Longer I Live’ dat deze set vol energie afsluit. Men kon de band echt niet laten gaan zonder een bisnummer en met ‘Slow Down’, eentje uit 1958 van Larry Williams, werd de set op schitterende wijze afgesloten.

We keren terug naar België met één van de beste party bands van het land, ik noem Boogie Beasts! Boogie Beasts zijn hot dezer tijden, zeker nu dat hun nieuwste schijf, “Neon Skies & Different Highs” goede tot zeer goede commentaren krijgt. Ik vermoedde dat wij dan ook een stevige greep uit dit album zou te horen krijgen.

Boogie Beasts, dat zijn stevige grooves en hypnotiserende ritmes die hun voorliefde voor Hillcountry blues stevig in de verf zetten. Ze worden soms genoemd als de kleine Belgische broertjes van ZZ Top en de Black Keys. Feit is dat hun optredens nooit ongemerkt voorbijgaan. Voor wie de laatste jaren ergens op een andere planeet heeft verbleven, de band bestaat nog steeds uit Jan Jaspers (zang en gitaar), Patrick Louis (zang en gitaar), Gert Servaes (drums) en top enternainer Fabian “Lord” Bennardo (harmonica).

Let’s have a party baby!!! En inderdaad, de “Beasts” zijn wellicht DE partyband bij uitstek in ons land en dat werd al duidelijk met ‘Save Me’ dat het optreden mocht openen. En de trein denderde verder met ‘Love Chase’ en ‘Night Time Hero’. Naar goede gewoonte dweilde Fabian heel het podium af en sprong in het rond al ware hij een duivel-uit-het-doosje. Dat de mannen muziek kunnen maken is al jaren duidelijk maar alweer bewezen de vier hun uitstekende muzikale kwaliteiten. Het was “buzze” geven met dingen als ‘Bring It On’, ‘Sunday Morning Soul’ of ‘Trouble’, en dat laatste sloot het optreden af. Edoch, we waren nog niet klaar met deze Beasts want ze joegen er nog ‘Like A Snake’ door de muziekinstallatie. Boenk, patat…dat was er weer dik op!

We blijven op Belgische bodem met de door iedereen welgekende Black Box Revelation. De band werd al in 2005 opgericht door Jan Paternoster en drummer Dries Van Dijck en deed mij toen onmiddellik denken aan de sound van The White Stripes met veel verwijzingen gaar het genre welke werd gespeeld door RL Burnside of Junior Kimbrough.

Later werd de kar wat gekeerd en verloren ze, wat mij betreft dan toch, een beetje hun originalteit door meer richting het populaire genre te trekken.  Ondertussen is ook Jasper Morel (keys en gitaar) aan de band toegevoegd. Iets voor de liefhebbers en fans en die waren natuurlijk “en masse” komen opdagen. Iedereen kon al denken met wat ze zouden starten en inderdaad, daar klonk “Gloria” al op de voet gevolgd door ‘Tattooed Smiles’ en ‘Gravity Blues’. Maar dan waren ze mij kwijt. De nasale, vervelende stem van Paternoster begon op mijn zenuwen te werken en het duurde lang, heel lang…Ik dacht eigenlijk dat de Boogie Beasts beter hadden afgesloten op de Main Stage, maar dat zullen de fans van BBR dan weer niet gevonden hebben denk ik…

Ondertussen waren we al gekomen aan de laatste band van het weekend en daarvoor waren de mannen van Goezot gaan vissen in de Franse visvijver en hadden The Buttshakers aan de haak geslagen. Een band die voor de meesten wel totaal onbekend is vermoed ik.

The Buttshakers komen uit Lyon, Frankrijk, hoewel zangeres Ciara Thompson van oorsprong uit Saint-Louis (USA) afkomstig is. Met hun mix van 60s garagerock en “super wet pre-Motown soul” hebben The Buttshakers een behoorlijke reputatie opgebouwd en hadden ze nog lang door kunnen gaan. In plaats daarvan besloten ze een andere route te nemen. Een creatieve verschuiving, een terugkeer naar soulmuziek die niet alleen maar gebaseerd is op energie.

Frontvrouw Ciara Thompson krijgt alle ruimte om terug te keren naar haar gospelroots. The Buttshakers balanceren virtuoos tussen soul, blues en funk. Ik had een donkerbruin vermoeden dat dit wel de perfecte afsluiter van het weekend zou kunnen worden. Buiten Ciara Thompson bestaat de band uit Sylvain Lorens (gitaar), Jean Joly (bas), Josselin Soutrenon (drums), Simon Girard (trombone) en Leon Ouillon (bariton sax).

Man, wat een ontdekking deze Buttshakers. De tent zat tsjokvol toen de intro werd ingezet en frontvrouw Ciara Thompson haar opwachting deed en met haar krachtvolle soulstem iedereen verstomd deed staan. Al van bij de eerste noten van ‘Wicked Woman’ viel bij iedereen de mond open van verbazing. Jeezzzz…wat een krachtige, mooie stem heeft die madam.

‘Never Enough’, ‘Pass You By’ en ‘In The City’ waren de volgende in de rij. De muzikanten zijn van uitstekende kwaliteit en de blazers geven het geheel de nodige warmte en de spoulspirit die de songs nodig hebben. Iedereen was duidelijk aan het genieten en dat konden ze vanaf ‘Back In America’, ‘How Long’ en ‘Keep On Pushing’, tot aan de laatste noot van dit weekend bij ‘Get Your Blues’. Het was feest in de tent, ja ja ja feest in de tent!!! 

Knap werk van de Goezotters om deze band voor te stellen aan het grote publiek want dit was echt een voltreffer van formaat.

Bij deze zat dan ook dit muzikale weekend erop. Het was alweer een topweekend waar we ontzettend van hadden genoten en dit is te danken aan de perfecte organisatie. Knappe locatie, supervriendelijke medewerkers…Goezot, nog een gelukkige verjaardag, bedankt en tot volgende jaar!!!

Marcel

ziezo en nu op naar de taart met 21 kaarsjes...tot in 2025

altijd fun...

ook zondag was het weer volle bak...

hoe jetons? waar jetons?

ook de kids hadden plezier

hoe? orange is de new black...

Hail Hail for The Buttshakers!!!